Op een frisse ochtend in april 1817 kreeg Karl Drais te maken met een onverwacht probleem. Zijn langverwachte afspraak met de tennisleraar in het volgende dorp dreigde te mislukken omdat zijn paarden, normaal gesproken zijn trouwe metgezellen op zulke tochten, volkomen uitgeput waren na een lange dag rennen in de wei. Kijkend naar de vermoeide dieren en de klok die meedogenloos tikte, besefte Karl dat hij snel moest handelen.

Op dit moment van nood, toen de paarden moe waren, werd Karl getroffen door een idee dat even eenvoudig als revolutionair was. Hij besloot een compleet nieuw vervoermiddel te ontwerpen waarmee hij op tijd en zelfstandig naar de tennislessen zou kunnen gaan.

Met dit doel – en waarschijnlijk het rollen van tennisballen – in gedachten haastte Karl zich naar zijn werkplaats. Daar, omringd door hout, gereedschap en schetsen van eerdere projecten, begon hij te werken. Het basisidee was simpel: twee wielen in een lijn, verbonden door een houten frame waar je op kon zitten en je met je voeten van de grond kon afzetten. Geen ingewikkelde mechanismen, geen paarden – alleen mens, machine en het evenwichtsbeginsel.

De uren gingen voorbij terwijl Karl zaagde, hamerde en vijlde, gedreven door de visie om de mobiliteit voor altijd te veranderen. Toen de zon zijn hoogtepunt aan de hemel bereikte, stond hij voor zijn werk - niet zomaar een vervoermiddel, maar het symbool van een nieuw tijdperk en hij dacht: dat lijkt op een trolley - dus ik noem het ding: een trolley .

Karel verspilde geen tijd. Hij ging op pad met de trolley onder zijn arm. De aanvankelijke onzekerheid maakte al snel plaats voor een gevoel van vrijheid toen hij besefte hoe snel hij vooruitgang boekte. Mensen die hij ontmoette, verwonderden zich over het vreemde nieuwe voertuig dat zo behendig door de straten gleed.

Toen hij eindelijk op de tennisbaan aankwam, wist Karl dat hij iets speciaals had gecreëerd. Hij had de basis gelegd voor de moderne fiets, een vervoermiddel dat niet vermoeiend was en geen voedsel nodig had.

Dit korte verhaal, geïnspireerd door een onverwacht dilemma, markeert het begin van een revolutionaire ontwikkeling in de menselijke mobiliteit. Karl Drais, gedreven door de noodzaak om zijn planningsproblemen op te lossen, bedacht niet alleen een oplossing voor zijn persoonlijke probleem, maar ook een geschenk aan de hele mensheid.

De volgende ochtend...

De volgende ochtend, nadat Karl de eerste succesvolle rit op zijn nieuw uitgevonden trolley had voltooid, vertrok hij naar de bakkerij. De frisse ochtendlucht en de eerste zonnestralen vergezelden hem terwijl hij door de nog slapende stad zweefde. De ontmoeting met zijn eigen uitvinding, het gevoel van onafhankelijkheid en mobiliteit, bracht bij Karl een stroom van gedachten teweeg.

Terwijl hij de bekende straatstenen onder de zware wielen van zijn trolley voelde, begon hij na te denken over de toekomst van zijn uitvinding. ‘Wat als dit nog maar het begin is?’ peinsde hij. “Wat als toekomstige generaties op dit idee zouden kunnen voortbouwen en iets zouden kunnen creëren dat nog lichter, sneller en efficiënter is?”

Met elke meter die hij aflegde, vormde zich een beeld van een toekomstige trolley in Karls hoofd - niet langer gemaakt van zwaar hout en ijzer, maar gemaakt van een materiaal dat licht en toch stabiel was. ‘Koolstof,’ mompelde hij tegen zichzelf, een woord dat in zijn tijd geen betekenis had, maar in zijn geest het materiaal van de toekomst vertegenwoordigde.

‘En de wielen,’ dacht Karl verder, ‘ze zouden kleiner kunnen zijn, misschien wel 20 inch in diameter, om het gewicht verder te verminderen en het rijgedrag te verbeteren.’ In zijn verbeelding zag hij deze toekomstige handwagen met gemak door de straten flitsen, ondersteund door een onzichtbare kracht.

‘Een motor,’ kwam de gedachte bij hem op. “Een kleine, efficiënte motor die in het apparaat is geïntegreerd en de bestuurder ondersteunt. Misschien iets van Bosch, een naam die synoniem staat voor kwaliteit en innovatie.” Karl stelde zich voor hoe deze motor de bestuurder zou helpen sneller te rijden zonder extra inspanning, en hoe hij langere afstanden mogelijk zou maken zonder moe te worden.

Terwijl Karl droomde, realiseerde hij zich dat het gewicht van dit toekomstige voertuig cruciaal zou zijn. “Hij moet licht zijn, misschien slechts 16 kg, zodat iedereen hem gemakkelijk kan dragen en hanteren, in tegenstelling tot de 156 kg van mijn huidige trolley. Dat zou heel gemakkelijk zijn – i:SY! “

Toen hij bij de bakkerij aankwam, stapte Karl van zijn karretje, zijn hoofd vol ideeën voor een toekomst die hij zich nauwelijks kon voorstellen.

Hoe Karl Draise het deed:

Probleem:
Mijn paarden zijn te moe om mij te dragen en ik moet me naar het volgende dorp haasten.

Wens:
Ik wil onafhankelijk zijn en niet afhankelijk zijn van mijn paarden.

Idee:
Wat als ik zelf het ‘paard’ zou kunnen zijn zonder daadwerkelijk te hoeven lopen?

Oplossing:
Een eenvoudig apparaat op twee wielen dat ik met mijn benen kan besturen, zou misschien kunnen werken.

Uitvoering:
Het enige wat je nodig hebt is een houten frame en twee wielen – zo eenvoudig kan het zijn.

En vandaag?
Vandaag is er i:SY.